Er was eens, héél lang geleden in de vorige eeuw midden de jaren 80 om precies te zijn een meisje die aan de buitenkant een vrolijke tiener leek, maar vanbinnen eigenlijk behoorlijk slecht in haar vel zat.

En nee, dat was niet alleen omdat haar leven letterlijk 'mank' liep.

Wat het dan wel was?

Wel, haar lichaam stak stokken in de wielen, waardoor er geen ruimte meer was om kind te ZIJN en voor wie ze was naast alle labels die ze opgekleefd kreeg door de medische wereld en de maatschappij.

Gebukt onder die talrijke labels kreeg ze het gevoel dat haar leven, waar ze het liefst met volle teugen van genoot, aan haar voorbij flitste.

Ze droomde van een wereld waar alle kinderen dezelfde kansen kregen als hun vriendjes en vriendinnetjes die door het leven huppelden.

Het raakte haar dat de maatschappij veel mensen, in een gelijkaardige situatie als die van haar, poogde in een keurslijf te wringen.

Een keurslijf die vaak wel past(e) bij de fysieke/visuele en/of auditieve kant van het verhaal, maar totaal niet strookt met het complete levensverhaal.

Ze zag ook zoveel hobbels op het pad naar autonomie, die wel aangepakt werden, maar vaak op zo’n omslachtige en betuttelende manier, dat er eerst een ganse “lijdensweg” moest afgelegd worden alvorens men echt de kans krijgt om te beginnen aan de opbouw van de “leidensweg”.

Toen al mijmerde ze : later als ik groot ben…